Dag 23, donderdag 03-07-2006

Vroeg opgestaan, vandaag Irrawaddy-dolfijnen spotten. Eerst een stuk door het dorp/bos gelopen en daarna over de oude spoorbaan, dan begint het helaas te regenen en dan worden we weer langzaam drijfnat, nu heb ik echt zo’n moment van “Wat doe ik hier in godsnaam?” . Gelukkig zien we na 20 minuten de ‘bootjes’, twee met een redelijk dak en een paar zonder, we lopen voorop en worden naar de eerste boot ‘met dak’ geleid en we gaan meteen op weg. We komen achter de watervallen terecht en varen een soort groot meer op, na 20 minuten gaan we naar de kant en we hebben een gevoel van belazerij en desillusie en ondertussen zitten er een paar mannen in uniform maar naar ons te roepen en te wijzen, we denken dat we in nog kleinere bootjes moeten en dan zien we ineens een dolfijn vlak bij de oever. Zo staan we daar zeker een  half uur en zien regelmatig een groepje van  4 en enkele dolfijnen, ze zijn behoorlijk  groot, donker en hebben een stompe neus.  Erg leuke ervaring en achteraf staan we ook  al de hele tijd op Cambodjaans grondgebied  naast de douaniers van dat land, vreemde  zaak, maar ja, het is hier ook een soort  Biesbosch  verspreidt  over  verschillende  
 landen. Tijdens het terugvaren verliest onze  bootsman midden op het meer zijn schroef,  daar zitten we dan, heftige stromingen,  draaikolken, grote plas water, voorbij drijvende takkenbossen en bomen en geen zwemvesten aan, niet echt leuk, maar wel als gezin in één boot! Gelukkig komt de boot met Yvonne, Dini en Wim en we varen samen verder op 1 motor, terwijl we allemaal de andere boot vast houden. Als onze bootsman een reserveschroef uit de andere boot met stevig nylonkoord heeft gemonteerd en Veerle het touw tussen de boten heeft losgemaakt laten we los. Door die kracht van hun motor en omdat de daken licht vastzaten begint de andere boot vreselijk te schommelen en iedereen trekt lijkbleek weg, gelukkig loopt het allemaal goed af en komen we weer veilig aan wal. Na de wandeling komen we weer bij het guesthouse en kunnen we de bagage in de longboat doen om weer te vertrekken naar het vasteland. Daar zit een prachtige vrouw betelnoten te pellen en ze legt uit hoe je het gebruikt; stukje schors, plakje gedroogde betelnoot, blad met wat kalk erin gesmeerd in de mond stoppen en dan met een pluk tabak goed over je tanden wrijven en ook in de mond doen en kauwen maar. Veel plezier en een lekker rood bekkie. Toen naar de PhaPhing watervallen, de grootste en breedste van Zuidoost Azië, wat een denderend geweld en midden in deze watermassa komt een man langs ons gelopen, hopt van rots naar rots, gooit een net uit, trekt het net in en dat lukt niet, trekt zijn hemd en broek uit, stapt deze kolkende watermassa in, duikt en komt boven met in zijn net een supergrote meerval, kleedt zich weer aan, hopt terug en is weg. Even een vis gevangen! Later zien we dat hij de vis verkoopt aan mensen bij het restaurant. En dan weer op weg, nu naar het  olifantendorp, Ban Khiat Ngong, waar de  Suay leven, deze erg kleine mannetjes zijn  al  eeuwen olifantentrainer. De weg er naar  toe is erg modderig en de buschauffeur  heeft er moeite mee om de bus naar het  dorp  te rijden, maar we komen aan en  hebben een leuke tocht op de olifanten  gemaakt. Helaas niet helemaal naar de  tempel  op de berg, want er zijn een paar  erg onwillige olifanten, of  –drijvers, bij, ze  duiken de struiken in om te eten, trekken  soms ineens een sprintje of lopen gewoon  tegen de meute in. Al met al wel vreselijk gelachen en na flink geharrewar door Sandra en Manna met de baas over de Kippen ( het geld), hebben we de helft betaald. Weer over de weg terug geglibberd en naar Pakse gereden, waar we in de Prinselijke Paardenstallen van het Champasak Palace Hotel, het voormalige Paleis, slapen. We hebben vanavond met zijn allen ons afscheidsetentje van Manna en de chauffeur en natuurlijk Laos: gedroogde vissen ( super!) kipcurry, hete soep, omelet, en sticky rice. Wouter hield een afscheidsspeech in het Engels voor Manna, was erg leuk Zundum! Proost!