Dag 5, zondag 16-07-2006

Koud en klam, wat een nachtelijke moessonbuien, wat een gekletter op het dak, wat een gerochel, gekakel, gekraai en geblaf, wat een ongelooflijke herrie in dit paradijs. Om vijf uur begint het al, dus lekker mijn dagboek bijgewerkt. Liggend in de rook van het keukenvuur, dat op een onmogelijke manier wordt aangemaakt met enorme grote blokken hout. Het is mistig en m’n zaklamp kan ik nergens vinden, dus wordt het toiletbezoek een aangelegenheid op de tast, wat is een donkere nacht toch zwart. Wat een geluiden, huilende baby’s…en die hanen, wat zou ik die graag killen. Iedereen lijkt nog te slapen, ik snap er niks van en ondertussen komt het daglicht langzaam tevoorschijn, licht schijnt en de familie loopt maar heen en weer, kijkt maar hoe ik alsmaar doorschrijf, langzaam warm ik weer op van al die kou vannacht. We zitten hoog in de bergen, hoe hoog weet ik niet, ik ben eens lekker gaan badderen bij de pomp boven in het dorp, waar weer veel bekijks was. Het is een prachtig verstild beeld, de mist en de koeien nog half slapend in de “hoofdstraat”. Nadat iedereen ontwaakt is gaan we de spullen inpakken, ontbijten met thee, brood, chocoladepasta, pindakaas en natuurlijk smeerkaas van “La vache qui rit”. En die dragers maar sjouwen! De werkers weer naar het rijstveld en toen ons afscheid. Eerst de chief nog een envelop met geld voor het ziekenhuis overhandigd, in de omgeving van de lever zit een bult ter grootte van een behoorlijk ei, ik ben zo gelukkig het te mogen zien en het ziet er niet best uit!! Ik houdt een korte toespraak om namens de groep te bedanken voor de gastvrijheid en overhandig de envelop met $25  aan de chief en de “chief of youngsters” ( zijn zoon ) en wordt hartelijk bedankt na nog een blik te mogen werpen op het ei en dan verlaten we het erf na bij het hek nogmaals bedankt te zijn door vader en zoon. Manna  leidt ons nog even   rond en we zijn, na uitleg  over het  vrijhuisje bij de Akka en de  poort met het vredesteken met een  houten fallus erdoor  gestoken, op weg gegaan naar het volgende  dorp. We hebben nu  een tractorbreed pad en genieten van het  uitzicht. Onderweg  komen we een gezin met een vader met wel  erg ontstoken rode  ogen tegen en hebben maar weer geld  gedoneerd en hem  verzekerd dat hij naar een oogarts moet. We  hebben prachtige  foto’s kunnen maken, moeder trekt zelfs haar  mooie hesje aan en  legt de ontblote borsten nog even goed.  Chantal  wil geloof ik  erg graag mijn dagboek lezen, ze ziet  zelf geen tijd om te  schrijven en zodra ze iets ziet verwittigt  ze me dat ik het op  moet schrijven.

We komen in Soem Ban Jiao (Jiao = oud ) aan en we moeten nu via stenen paden de berg af. De dorpen liggen allemaal tegen bergen aan en hebben dus meestal modderige paden, het is niet geweldig al die blubber, hier dus grote en kleine zwerfkeien. We worden weer gastvrij ontvangen en de dragers/ koks maken een soort ketjapbouillon met mihoen, lekker zoetzout. Chief hier is 65 en we verdenken hem ervan “in een grote ketel met opium te zijn gevallen”, zijn blik is wat afwezig. Alle mannen dragen hier zwarte kleren en een Zorrohoed en de vrouwen hebben hier een soort witte kuitsokken. Lekker uitgerust en toen weer op weg over een mooi rustig pad, wadend door een rivier en een lekker heet zonnetje boven ons hoofd.

Bij de volgende rustplaats is een “terras” met shoppie en daar kunnen we heerlijk water en cola drinken, de voorraad is dan ook meteen op. Ik voel een hoofdpijn naderen en besluit met het busje en de bagage verder te gaan en zo van het landschap te genieten, een gedeelte is zo mans om ook het laatste stuk te lopen. In Nam Am ben ik lekker op de houten bank op de veranda gaan liggen met een Ibuprofin en de kinderen gapen ons wat aan. Er is niet genoeg plaats bij de chief en wij slapen met Bob, Bettie en Sandra in een hut/winkeltje tegenover de school en hebben daar een fonkelnieuwe  w.c., volgens mij zijn we de eerste  gebruikers. Wat is het allemaal anders  in dit dorp, varkens in een hok en allemaal  prachtige groente    tuintjes met ananas en  mango- en papayabomen. Het leven ziet er  hier meteen draaglijker uit. 

We hebben geslapen tot de familiebezigheden begonnen, Sandra is al naar het huis van de chief. Wij kunnen nog even een oogje dicht doen!